De hersenspinsels die normaal online kwamen zijn dit jaar niet online gekomen. Niet omdat ik niet meer schrijf. Ik schrijf bijna dagelijks – in een schriftje die door het huis slingert, in m’n agenda die in de keuken ligt of in m’n notities op m’n telefoon. De zin om te schrijven is er dus zeker, de inspiratie ook maar de behoefte om het te delen was er niet. Tot nu, want je leest dit en het staat dus online.

In de huidige wereld waarin we leven heb ik het gevoel dat mijn woorden er niet toe doen. Er zijn namelijk wel andere dingen aan de hand in de wereld. Wereldwijde crisis, iemand?! Daarbij lijk ik dit jaar banger te zijn om te delen. Bang is niet het juiste woord. Het idee van; wat vinden anderen (vrienden, collega’s, familie, kennissen) hiervan? Dat ik het leuk vind om te delen zou eigenlijk voldoende moeten zijn, maar als m’n hoofd zo makkelijk zou werken dan was het leven an sich een stuk gemakkelijker geweest.

Het werd wel weer eens tijd dat ik mezelf een schop onder m’n kont gaf en bovenstaande even ging parkeren. Hoe langer je hierover gaat nadenken hoe moeilijker de spreekwoordelijke drempel wordt. Iedereen heeft een mening en als je het niets vind dan zit er bovenin aan de linker of rechterzijde nog altijd een kruisje.

Die mening van anderen blijft lastig. In het leven anno 2020 is een mening of gedachtegang genoeg voer voor een ander om hierover een nog sterkere mening te hebben. Er is namelijk in dit jaar één onderwerp waar men niet over uitgepraat raakt. Enerzijds logisch want het domineert redelijk het dagelijks leven, anderzijds maak er het beste van want we hebben er mee te dealen. I know, dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Buiten het feit dat we er niet over uitgepraat raken heeft een ieder ook een mening over het hele gebeuren en ook een mening over een ander haar mening. Mijn gedachtegang hierover: boven iedereens gedachtegoed/mening er een wens is dat het ooit weer normaal wordt.

Ik probeer eerlijk gezegd het nieuws en gesprekken over dit onderwerp te mijden. Het kost mij extreem veel energie en het geeft mij stress. Noem het struisvogelgedrag maar het werkt voor mij. Als het gesprek er dan wel over gaat houd ik in gedachte dat iedereen wilt dat dit over gaat. Dit houdt voor mij in dat ik luister, er wat van oppik of niet en accepteer dat we er niet allemaal hetzelfde instaan.

Zoals je misschien door hebt gehad heb ik HET woord niet genoemd. Dit ben ik in de laatste alinea’s ook niet van plan. Je weet toch wel waar ik het over heb. Deze geschreven woorden zijn  absoluut geen uitnodiging het gesprek aan te gaan over wat wel en niet goed is. Waar dit stuk wel een uitnodiging voor is? Iets aardiger en respectvoller naar elkaar zijn.

Nou toppers, dat moest ik even kwijt. Al met al hoop ik zeer binnenkort weer als een sardientje in de club of kroeg te staan en ook weer een vliegtuig te kunnen pakken. Ach hoop, het houdt een ieder op de been.

X

E van by Esli.