Vier weken per jaar overweeg ik serieus om achter de kassa bij de McDonald’s te gaan, huisvrouw te worden met een elftal aan kinderen en de hele dag taart te bakken of misschien word ik wel gewoon golddigger en wordt mijn hobby geld uitgeven van een ander en kan die f*cking carrière me echt gestolen worden.

‘Mijn zoon gaat máár VMBO doen’ en ‘mijn dochter heeft VMBO advies gekregen maar kan echt veel beter’. Opmerkingen die we zelf hebben gemaakt of die we vaak horen om ons heen. Nu was ik, ik ga even opscheppen over mezelf, gezegend met een citoscore van 550. (Dit is dus vet mega gymnasium hoog) Dit was overigens een verrassing voor zowel mijn meester, mijn moeder als mijzelf. Ik herinner mij nog de woorden: ‘Mam, dit kan niet waar zijn hoor…’ gevolgd door mijn moeder die zei: ‘Nee Es, kijk je wel goed?’. Bij terugkomst op school: ‘Ja Esli, wat een verrassing hè!’. Des al niet te min bleef mijn advies gewoon HAVO want ik was ook maar wat dol op ouwehoeren en leuke dingen doen.

Ben ik net zo goed? Word ik anders behandeld? Is m’n beoordeling wel goed of is het omdat ik een meisje ben? Vragen die dagelijks door mijn hoofd spoken en altijd onbeantwoord zullen blijven. Tuurlijk wel eens een grapje hier, van ‘oh dat krijg je wel voor elkaar, alleen even met je ogen knipperen’ maar verder dan dat komt het eigenlijk nooit. Toch blijven die vragen altijd maar in je hoofd spoken… Waarom? Dat mag Joost weten.