Je hebt emosufkutten en emosufkutten. Ik ben dus een enorme emosufkut. Ik huil bij het geringste en schaam me daar niet voor. Ik bedoel, ik ben geen vrouw geworden om m’n emoties op te kroppen. Vrouwen mogen te pas en te onpas in huilen uitbarsten en dat schuiven we weg onder het kopje ‘kan ik niets aan doen, daarom ben ik vrouw’. Nu ken ik ook mijn gênant-heden.

De keer dat het me midden in een café allemaal even te veel werd en daar een scène begon te maken staat niet bepaald bovenaan. Of als ik zenuwachtig ben dat elk woord me al in huilen kan laten uitbarsten. Op een sollicitatie staat het toch niet zo fraai met een snoet vol tranen.

Vooral in die week van de maand zijn de tissues niet aan te slepen. Dan huil ik bij het paard van Sinterklaas. Want hallo dat paard gaat doooooohooooooooood. Het lucht dan trouwens wel op. Ik bedoel, opkroppen doe ik niet aan. Of beter gezegd dat lukt me niet want voordat het zover komt gooi ik het allemaal op tafel. En of je dan de gezellige barman bent of m’n lievelings dat maakt dan even niet uit. Je vraagt hoe het me gaat. Nou, dan kan je hem krijgen.

Maar bij de echt zielige films is that time of the month niet nodig. Want dan gaan de sluizen gewoon open. Ik was met vriendin V. naar de nieuwe film Me Before You. Ik wist dat een huilfilm was maar dat het zo erg was… Voor de pauze is de eerste traan gelopen en op het einde was het niet eens meer stil te houden. Je weet wel met snikken en halen. Drie minuten na de film lach ik weer en heb ik mijn steengoede humor terug. Jullie begrijpen dat ik het echt roerend eens ben met het wetenschappelijke onderzoek dat mensen die huilen bij films emotioneel sterk zijn. Uhhhh dûûhh.

Ook al lijkt het nu net dat ik zo een 10 uur van de dag huilend doorbrengt. Ik kan jullie geruststellen dat is niet zo. Ik lach ook een hoop dus is misschien één keer per week. Daarmee kom ik dus op het volgende ik kan dus ook huilen van geluk. Klein voorbeeld met mijn verjaardag was ik cocktails aan het nippen en kwam er om 00.00 uur vuurwerk en een liedje. Ja hoor, janken. Nee, dat was dus niet de alcohol want van alcohol word ik over het algemeen vrij gelukzalig en liefdevol. De keren dat ik dat niet werd zijn op 1 hand te tellen. En dat noem ik vrij weinig want zoals we allemaal weten ben ik groot wijnliefhebber.

Dat mensen die met mij kunnen samenleven echt een lintje verdienen want die krijgen alle hysterische huilbuien mee. Dat ik nu al te doen heb met mijn toekomstige vent. Want hè die moet met deze pussy samenleven. Overigens kan ik ook best leuk zijn hoor en 9 van de 10 keer weet ik niet waar ik om huil en maak ik er een dramatische filmscene van waar ik tegen de badkamermuur naar beneden glij. Je weet wel op zo een manier van; ik beeheeeen zooohoooo ziehieeeeligggg. Dus je bent er niet altijd bij. Dat scheelt.

Jezus, dat ik met mezelf kan samenleven hè. Ik sta er zelf ook een beetje van te kijken.