Twee maanden terug ben ik één dag per week minder gaan werken. Niet omdat ik behoefte had aan meer vrije tijd maar omdat het allemaal wat veel was. Deadlines die er, voor mijn gevoel, spontaal waren gaven een complete error. Ik hield juist zo van deadlines, dan kon ik veel beter werken… nu blinde paniek. Ik had nul overzicht. Ik zag bomen staan die er niet waren. Bovenal vond ik mezelf niet goed genoeg, wat voor sukkel was ik dat ik niet aankon. Dat ik nergens meer zin in had behalve thuis zijn. Deze klachten waren er natuurlijk niet van vandaag op morgen, maar toegeven dat je het niet zelf kan oplossen is vrij lastig. Dus na een tijd met deze klachten te hebben gelopen, lees een half jaar, bedacht ik mij dat een bezoek aan de huisarts niet overbodig leek.

Eem bezoekje bij de huisarts wees uit dat ik met stressklachten liep; overspannen. Ik ben sinds een paar jaar enorm bang voor een burn-out. M’n moeder was begin twintig, m’n oom begin veertig en mijn opa begin 30. Dus we kunnen bijna wel spreken van een familiekwaal. Volgens de dokter was die angst niet geheel onterecht want als ik zo zou doorgaan dan zat ik over twee maanden helemaal thuis.

Ik ben na dit gesprek terug naar m’n werk gegaan en heb dit hortend en stotend gedeeld. Want, beg my pardon wat is dat kut. Ik tref het met een fantastische werkgever die mij heeft geholpen waar ik dat wilde en nodig had. Ik ben mij er zeker van bewust dat dat niet overal zo is. Maar het geluk was hierbij zeker aan mijn zijde. Met ingang van die week bleef ik de woensdag thuis. Ik nam die dag voor mezelf, deed siesta’s want gesloopt, ging naar een praktijkondersteuner om daarmee een uur in de rondte te praten en ineens was er weer een moment dat ik mij weer mezelf voelde. Vanaf deze week begin ik weer met halve dagen op de woensdag en we zullen zien hoe dat gaat. Ik ben blij dat ik dat weer kan gaan doen.

Afgelopen half jaar was uiteraard niet alleen maar kut. Ik heb ook enorm genoten van een hoop dingen. Dat was wat ik zo lastig vond, als ze me zien lachen dan denken ze vast dat het wel weer goed gaat. Misschien kan ik beter niet uitgaan want wat zullen ze wel niet denken. Ja, denken voor anderen. Ik ben er in afgestudeerd. Net als torenhoge verwachtingen hebben, dat ik na m’n vakantie wel weer beter zou zijn. Who was I kidding?!

Afgelopen twee maanden heb ik veel over mijzelf geleerd. Wie ik ben, wat ik doe, hoe ik ben. Zo kwam er uit een van de gesprekken dat ik hoogsensitief ben, samen met 20 % van de bevolking. Want dat is gewoon een eigenschap geen raar label. Dat ik door daar niet goed mee om te gaan me helemaal laat leegtrekken. Anyways daar een andere keer meer over.

I’m not there yet but I am closer then I was yesterday.

P.S. Ik ben van mening dat delen vermenigvuldigen is. Ik deel dit absoluut niet voor de fame maar ik ben niet de enige ben ik ondertussen achter. Ik deel dit om kenbaar te maken dat de vlieger met het gewenste antwoord van ‘Jaa, gaat goed!’ niet altijd opgaat. Dat in het wereld waar het altijd goed moet gaan met iedereen het echt niet altijd goed gaat. Het gras is namelijk altijd groener aan de overkant.