Ik verkeer momenteel nog in complete extase. Het is zelfs zo erg dat ik geen wijn wegkrijg. GEEN WIJN WEGKRIJG. Dan is het goed mis. Maar geen zorgen het is maar tijdelijk. Maar Es, waarom verkeer je nu in complete extase? Nou heb geduld. Ik kom daar zo op. Maar aan het einde zult u allen begrijpen waarom ik verkeer in complete extase.
Ik moest dus gisteren eigenlijk beginnen met mijn tweede stage. Dit moest allemaal in het verre buitenland gaan plaatsvinden. In juli ben ik alvast begonnen met zoeken. Met een beetje (lees: een hele hoop) hulp van Willem ging er in september een brief naar DEME. For your information, DEME is het moeder bedrijf van de Vries & van de Wiel waar ik werkte. In oktober heb ik een gezellige skypemeeting gehad. Om vervolgens in november te horen dat ik was aangenomen en dat ik de locatie van de stage nog zou horen.
Twee weken terug een belletje van m’n vrienden uit België dat erwat problematiek was met het plaatsen van mij. Heel fijn. De projecten in heel ver weg gingen niet lukken. Maar of ik een stage in de OffShore, op het hoofdkantoor of bij de Vries & van de Wiel wel zag zitten. Nou zoals hieronder is te lezen heb ik een fantastische tijd gehad bij de Vries & van de Wiel maar toch liever iets anders. Voor de rest weer stilte.
Vorige week had ik mijn laatste werkdag bij de Vries & van de Wiel in Den Helder. Ik heb/had de leukste collega’s. Hier hebben ze om gevraagd hoor vandaar dat ik het even zeg. Nee, just kidding. Die heb ik echt. Maar afijn, heb dus 1,5 jaar met plezier gewerkt en afgelopen donderdag was dus mijn laatste dag. Emotioneel allemaal. Heb hele dag koekjes gegeten, op Texel hebben we er gewoon een gezellige middag van gemaakt. Bedoel die dingen mogen op je laatste dag. Maar dit terzijde.
Vandaag moest ik m’n laptop inleveren op kantoor in Amsterdam. Zoals jullie mij kennen, ik had alles laten liggen in Den Helder dus heb eerst even een rondje Noord-Holland gedaan. Eerst even m’n meuk meegenomen uit Dellie en taart gegeten. Toen mijn koers gezet naar Amsterdam. Daar laptop ingeleverd en een cappuccino geklapt onder het motto we zijn er nu toch. Dus honderdduizend keer de vraag gehad ‘waar ga je nu heen met je stage?’. Teleurstellend antwoord moeten geven, ik weet NOG steeds helemaal niets. Twee en halve maand verder en nog steeds weet ik niets.
Es, meid, waar wil je heen met je verhaal. Je gaat van je stage naar je werk. Nou daar komt ie, vanmiddag kwam ik dus thuis na een rondje Noord-Holland en plop daar was een mail van mijn vriendin uit België. Ze voelde aan dat ik vandaag deze vraag honderdduizend keer had gehad. Hartslag 300. Openen en snel. Het werd niet het hoofdkantoor in België, of in ieder geval niet direct. En het werd ook niet de Vries & van de Wiel. Nee, het wordt de Offshore. Jullie vriendin gaat vanaf half februari naar Cuxhaven, Duitsland. Half februari al, ja. Dat is over twee weken. Ja, dat is over twee weken. Over twee weken. Weten jullie dat ook even. Vanaf half februari dus op naar Cuxhaven. Je weet wel de place to be in Duitsland. Daar gebeurd die shit.
Hopelijk begrijpen jullie de extase. Ik bedoel, ik ben een emosufkut en dan vertrek je binnen een paar weken voor werk naar het buitenland. Is dan wel geen Singapore of Siberië geworden maar evengoed allemaal heel spannend enzo. En ik vind het allemaal mega gaaf en heb er heel veel zin in. Wordt wel janken bij vertrek want zonder lievelings in een ander land. Snap jij, snap ik.
